EN ALS DE REIZIGER EEN BESCHERMER WERD?
Bewonderen. Reizen. Goed voor jezelf en voor anderen zorgen, voor onze leefruimte, onze omgeving. Dit is niet de nieuwe manier van reizen. Maar het is de enige manier die nu moet weerklinken.
Als er ooit een keerpunt is geweest in de manier waarop wij collectief reizen, dan zijn de crisis en de pandemie die we net hebben doorgemaakt, misschien wel de aanleiding. De wereld kwam tot stilstand voor een paar maanden. Geen vliegtuigen meer, geen reizen, geen toerisme. De natuur heeft haar rechten heroverd, snel en overal, en geeft ons een les in nederigheid. Het is aan ons om het avontuur te grijpen. Micro-avontuur wint terrein, we herontdekken de landschappen die ons omringen. Je hoeft niet ver van huis te gaan om mooie momenten te beleven en te delen.
Maar massatoerisme is niet meer mogelijk. Zelfs niet in een van. Overvolle plekken, bezoedelde, verspilde landschappen... De reiziger is niet langer de enige consument, hij heeft een plaats in het ecosysteem op te nemen. Een rol te spelen. Een plaats die geen sporen mag nalaten. Of liever, een plek die hen in staat stelt een positief spoor achter te laten. De reiziger van vandaag, te voet, op de fiets of in een van, kan worden gezien als een bewaker. Door zijn actie, door zijn blik, door zijn verantwoordelijkheid.
De ervaring van een nomade in de natuur transformeert ons. En zet ons verwonderd te zien terug op onze plaats in het ecosysteem van de aarde, het maakt ons nederiger. Er is niet veel nodig om verwonderd te zijn als de wijde omgeving binnen handbereik is. Door het afval op te ruimen, gaan we beter zien en luisteren en, in feite, respecteren.
WIJ GELOVEN DAT MENSEN IN DE NATUUR HET BESTE VAN DE MENSELIJKE NATUUR NAAR BOVEN BRENGEN
Naar het voorbeeld van ecolieux, bewoonde plekken in de natuur die functioneren volgens ecologische principes, waarom zouden bivakplaatsen niet volgens hetzelfde principe functioneren? Waarom zouden onze stopplaatsen, plaatsen waar wij met andere reizigers onze ervaringen kunnen delen en uitwisselen, door onze doortocht vervuild moeten worden?
In een tijd waarin mensen zich verenigen in belangengemeenschappen, waarin de beginselen van samenwerking en wederzijdse hulp weer op de voorgrond moeten treden, in een tijd waarin de klimaatcrisis een centraal thema moet zijn in onze organisatiewijzen, hoe kunnen we reizen opnieuw uitvinden? Hoe kunnen we onze dorst naar exploratie en ontvluchten in een opwaartse spiraal brengen waarbij wij niet de enigen zijn die ervan profiteren, maar het hele ecosysteem ervan profiteert?
Wat als zorg dragen voor onze ruimte betekenen dat we collectief land kopen, dat we het delen met andere reizigers die dezelfde waarden delen als wij en zo de eerste gemeenschap van nomadische beschermers van natuurgebieden creëren?
Beweren dat we van de natuur houden is niet langer genoeg voor ons. Wij, nomadische reizigers, die ook getuige zijn van onze impact wanneer we met te velen op één plaats zijn, vinden dat het tijd is om onze rol terug op te eisen, om van toeschouwer naar uitvoerder te gaan, van consument naar beschermer. Omdat in slaap vallen op de mooiste plekjes in onze streken een voorrecht is waar ook onze kinderen van moeten kunnen genieten.

Philippe

Laurie

Olivier

Gayané

Christophe

Laura

Pierre

Virginie

Simon

Charlotte

Pierre-Henri

Eva

Bernard

Aurélie

JIJ
hello@evazion.co